Kendi yurdunu emperyalist güçlere karşı savunanlar müslüman, hıristiyan, budist olabileceği gibi dinsiz, meselâ marksist de olabilir. Amerika´sı ve Avrupası´yla beraber Batı, bildiği fakat işine gelmediği için şimdiye kadar kamuoyundan sakladığı gerçekleri kabullenmeli ve tartışmaya açmalıdır. Meselâ; Batı, sömürgeci politikasına kılıf ararken İslâm´ı kendisine karşı düşman olarak görmekten ve ilân etmekten vaz geçmelidir. Böyle bir siyaset Batı´nın da uzun vadeli çıkarlarına fayda getirmez. Küçülen dünyada bütün müslümanları töhmet altında bırakacak bir yanlış yol, dünya barışını ciddi manada tehdit eder ve neticede Avrupa´nın da Amerika´nın da -pek ciddiye almadıkları- dünyanın geri kalan kısmının da huzurunu tamamıyla kaçırır. Amerika´nın sözü dinlenen dostları, Dünya´nın "ağabeyi"liğine soyunanın adil olması gerektiğini yüksek sesle dile getirmelidirler. Giderek artan Amerika düşmanlığının altında yatan gerçeğin; A.B.D.´nin yanlış siyasetinden kaynaklandığını neticede -şimdi olduğu gibi- bu adaletsizliğin faturasını kendi vatandaşının da ödemekle karşı karşıya kalacağı anlatılmalıdır. İsrail´e verilen sonsuz destek de sadece -İsrail hariç- Amerika´ya düşman kazanmaktan öteye uzun vadede birşey getirmeyecektir.

Bu sefer de öyle oldu: Bir konuya ayıracağım zaman kadar ekranın başında giriş yapabilmek için düşündüm. Çünkü, gönül rahatlığı çok elastiki bir konu ve birçok faktöre bağlı olduğu gibi insandan insana da değişiyor.

Niyetim; bu yazıyı okuyanımıza kendi penceremden görebildiklerimi -bilhassa bu konuyla ilgili- aktarırken gönüllerin ferah tutulmasına bir nebze katkıta bulunmaktır.

Gönlü ferah olmayanın iç dünyası bir yanardağ gibidir. Gönlü ferah olmayanın kafası allak-bullaktır. Huzursuz ve hırçındır.

Maddi ve nefsi doyumsuzluk insanı huzursuz kılmaktadır. Bunun önüne ancak maneviyatınızla geçebilirsiniz. Yani, inancınız. Şayet inanç yok veya zayıf ise günün birinde hayatın bir sürpriziyle karşılaştığınızda bu eksikliğiniz bir zaafiyet olarak ortaya çıkar. Bu zaafiyetiniz bazen meşru olmayan yoldan para kazanmak, kendi çıkarları için başkalarını tahakkûm altına almak, bir uyuşturucu bağımlısı haline gelmek, teselli veya huzuru alkolde aramak, evli olunduğu halde hayata başka kadınları sokmak, katil olmak, bunalıma girmek, işin özeti; meşru ve ahlâki olmayan her yolu artık bu saatten sonra kabullenmek şeklinde kendini baş gösterir.

Bu ve benzeri menfi gelişmeler sizin şahsiyetinizi zayıflattığı gibi vicdani bir huzursuzluğu da beraberinde getirir. Netice itibariyle yaptıklarınızdan dolayı gönlünüz rahat değildir.

Halbuki şu üç-beş günlük dünyada daha güzel, doğru ve faydalı şeyler yapmak var iken  böyle "eften-püften" işlerle kendinizi mahvetmeğe gerek varmıdır?

Şayet, otomobiliniz yok, veya varsa daha iyisini alamıyorsanız diye, bilmem hangi marka ayakkabı veya pantolonu giyemediniz diye yahutta komşunun mobilyasından  benim niye yok, veya onun yazlık evi gibi benim de olsun diye yırtınıyor ve bunun için huzursuz iseniz, bir çok genç gibi sizin de cep telefonunuz yok diye veya varsa en son modeli alamadınız diye bu sizde bir problem haline gelmişse, bu yazı size göre değildir, sizi  geçiyorum.

Her insanda kıskançlık duyguları vardır. Bunu bilerek kıskanmanın size hiçbir şey kazandırmayacağına kendinizi inanarak şartlandırın.

Herşeye sinirlenerek sağlığınızı bozmayın. Tolerans(müsamaha) gösterin, gülümseyin. Bağıran değil susan, asık surat değil, gülümseyen kazanır. En büyük "silah"ınız sevmektir. Saygı duyar, insan gibi davranır, severseniz karşılığını da görürsünüz. Doğrunun ve güzelin kaynağına inin. Var oluşu ve buna bağlı olarak hayatı kavramaya çalışın. Çevrenin "yönlendirme"sine karşı dikkatli olun. Teferruatta boğulup kalmamak için neyin "teferruat" olduğunu anlamaya ve öğrenmeğe çalışın. Yaptığınız işi aklınız ve vicdanınıza danışın. Kapasitenizi aşan girişimler sizin başarısız olmanıza sebebiyet verebilir dikkatli olun. 

Dostlarınız muhakkak olmalıdır. Onlarla zaman zaman görüşün ve istişarede bulunun. Kurnazlık size birşey kazandırmaz. Samimi ve açık olun.

Hayat engebeli bir koşu gibidir. Engelin birini aşınca bir müddet sonra bir diğeri önünüze çıkacaktır, bunu da hesaba katın. Her "engel"i aşışınız size biraz daha güven ve rahatlık sağlayacaktır. İhtiraslarınızın esiri oldukça mevkiniz, makamınız, imkânlarınız ne kadar büyük olursa olsun, siz esaretten kurtulamazsınız. Arzularınız sizi  "eşek" gibi kullanır.

Ve artık kendinize lütfen biraz çeki-düzen verin. Rahat olun!

Hiç olmasa şimdi birazcık da olsa gönlünüz rahatladı mı?

Havadan-sudan derken söz dönüp dolaşıp "memleket meselelerine" geldi: Ülkeyi kasıp kavuran "ekonomik kriz", sosyal-siyasi gelişmeler v.s...

Dostlardan birisi, Türkiye`nin içtimai-siyasi hayatından çarpıcı örnekler veriyordu; Teslimiyetin, çaresizliğin, tükenmişliğin ve aynı zamanda iki-yüzlülüğün emareleriydi bunlar. Kafamda, yazmak istediğim bir makalenin başlığını -yeri gelmişken- önceden söylemiş oldum: Dibe Vurmadan Düze Çıkmaz.

Soru hemen arkasından geldi: Sizce dibe vurmuşluğun ölçüsü nedir? Dibe vurmak; su yüzündeki birşeyin batması, ayakta olanın yere yığılıp kalması, ölçülerin tarûmar olması, "sermaye"nin tükenmesi demektir.

Peki, Türkiye böyle bir durumda mıdır? Söylendiği gibi mesele "ekonomik kriz" midir sadece? Yani, parasızlıktan mı kaynaklanıyor? Yoksa, ilimsizliğin beraberinde getirdiği cehalet, kendi vatandaşına olan güvensizlikten doğan devlet-halk ilişkilerinin bozulması, insanına "insan gibi" muameleyi çok görmesi, ahlâki değerlerin gözardı edilmesiyle ahlâksızlığın kök salması ve bunun da beraberinde getirdiği helalla haramın karıştırılması gibi sebeplerden mi kaynaklanıyordu?

Dün var olan kaynak bugün yok ise bunu birileri çar-çur etti veya çaldı. Çalan hırsız, çaldıran da onun ortağıdır. O halde mesele herşeyden önce ahlâkidir. Öyleyse dibe vurdu mu? Şayet öyle ise işaretleri nelerdir?

Isterseniz ben tesbitlerimi sıralayayım, siz dibe vurup vurmadığına karar verin: 

-Karakollardaki işkence aletlerinin isim ve şekilleri gazete sütunlarına taşındı.

-Kamuoyunu oluşturan ve yönlendirenler kimi "mahkûm" ettirdiyseler halk da onlara teveccüh etti. Onları yükseltti.

-Askerin son çıkışına entellektüel kesimden ciddi manada bir tepki gelmeğe başladı.

-Siyasi görüşü, değer yargıları ne olursa olsun, demokratik sistemi olması gerektiği gibi kabullenen ve ülkenin selameti için bundan başka da çıkış yolu göremeğen aklı selim yazar-çizer kesimimiz "inanç unsuru"nun gözardı edilemeyeceğini nihayet vurgulayarak, insanlarımıza daha fazla baskı yapılamayacağını dile getirmeğe başladılar. Bu baskılar devam etmesi halinde çok büyük sosyal çalkantılar kaçınılmaz hale gelir, görüşünde birleştiler.

Siz, bizim -önemli gördüğümüz- tesbitlere daha ilaveler yapabilirsiniz. Yüksekten düşen bir insanın halini düşünün: Eğer tatlı canı çok acıdıysa, "yandım anam!" gibi bir çığlık atar. Şimdi biz, bu dibe vuruşu, yandı vatan!, itirafı olarak telakki ediyoruz.

Ve bu itirafı, bu düşüşün kabullenişini, sistemin (bize göre sistemsizliğin) çöküşü diye yorumlarken aynı zamanda tekrar su yüzüne çıkmak için bir başlangıç noktası olarak kabul ediyoruz.

Düze çıkmak için: Dobra dobra! Evet, düşünebilen beyinler dobra dobra konuşmalı, dobra dobra yazmalıdırlar.

Bir yerlere diyet borcu olmamalı, korkmamalıdırlar.. Istiklâl Marşı okunurken, marşın sesini duydğumuz yerde "saygı duruşu"muz, her sabah "Türküm, doğruyum, çalışkanım"ı okuyuşumuz, dağa taşa "Ne mutlu Türküm diyene" yazışımız, yerli malı haftaları düzenleyişimiz, Fatih, Yavuz, Atatürk`lerimizin evlatları oluşumuz, vatanın birlik ve bütünlüğünü hergün her yerde haykırışımız.....Hatta üç defa bayrak üç defa da Kuran öpüp başımıza koyuşumuz bizi istediğimiz seviyeye getirmedi. Çünkü: 

1- Samimi değildik

Tek tip insan "yaratma " sevdasından vazgeçin. Bu mayanın tutmadığını gördünüz. Zaman, icraat zamanıdır. Nutuklarla kalkınan ülke yok. Bu ülkeye ve insanlarına yapacağınız enbüyük hizmet; insanları kendi düşüncelerinde serbest bırakmanız, kıyafetiyle, sermayesinin rengiyle uğraşmamanızdır. Devlet imkânlarını elinizde tutup, vatandaşı karşınızda iki büklüm etmemenizdir.

Bu millet bu badireyi de aşacaktır. Bedelinin bundan daha ağır olmamasını temenni ediyorum. Düze çıkmanın yolu; samimiyet, şuurluluk, ehillik ve medeni cesarettedir.

Cumhuriyetin ilk yıllarında yazılan romanlardan, ilk seyrettiğim filmlerden hafızamda yer etmiş bir "taşralı kız" veya "taşra delikanlısı" var. Onlar, genellikle samimi, kendi yöre kültürüyle yoğrulmuş, erkeği sapına kadar erkek, kızı ise tam bir Anadolu kadını, yani bir namus abidesi.

Aktüel dergisinde yapılan bir araştırmanın neticesiyle ilgili haberi okudum: Türkiye`de bakirelik yaşı onbeş`e inmiş. Cinsellik konusunda birçok Avrupa ülkesini sollamışmışız. Gerçi bir bozulmanın, ahlâk değerlerinin gittikçe önemini yitirdiği bir sürece millet olarak girdiğimizi müşahade ediyordum ama doğrusu bu kadarını görünce, ağzımdan gayr-i ihtiyari bir cümle çıktı: Eyvah! Namus elden gidiyor. Taşralı kızın giyimini demode (modası geçmiş) buldular. Ahlâki değerlerine, o eskidendi, dediler. Sakallı dedesini, bıyıklı-şapkalı babasını, başörtülü anasını

beğenmediler. Istanbul ağzıyla konuşamadığı için türkçesiyle alay ettiler. "Parayla saadet olmaz" şarkısını çok dinlemişti ama herşeyin "para" demek olduğu bir zamana karşı koyacak gücü de kalmaştı. Ver elini metropoller, ver elini Avrupa. Dünün taşralısı bugünün şehirlisi, avrupalısı olmuştu . Onu kimse tutamazdı artık. Taşlar yerinden oynamıştı bir kere. Taşralı kız, kaba çiçeği gibi açıldıkça açıldı: Bakirelik yaşı onbeş. 

Taşra delikanlısı 
Babatoprağı ihtiyaca cevap vermeyince Anadolu`nun kasaba ve köylerinden büyük şehirlere göç eden genç nesil büyük şehirin kısa zamanda bütün "puştluklarını" kavrar. O artık taksici, dolmuşcu, esnaf ve seyyar satıcıdır. Kapıcı, inşaat işçisidir. "Büyükler"inin nasıl zengin olduğunu keşfetmede fazla gecikmez. Kapıcılıktan apartman sahipliğine, inşaat işçiliğinden kamu arsaları üzerine dikilen binaların müteahitliğine, geceleri bar ve pavyonlarda para saçan "iş adamı"lığına terfi etmiştir. İçinde büyük bir para kazanma hırsı var. Şuuraltında düzenden intikam duygusu hakim. Kendi namusuna toz kondurmaz.

İthal fahişeleri görünce dizlerinin bağı çözülür, ağzından sular akar. Namusu için adam vurduğu gibi, uçkuru için de vurmayı erkeklik sayar. Dedik ya, taşlar yerinden oynamış, değerler alt-üst olmuştur. Metropol hayatı onu medenileştireceği yerde ihtirasları uğruna vahşileştirmiştir. Taşralı delikanlının yerini "şehir magandası" almıştır.

Taşralı Siyasetçi
Buna, taşralıların siyasete soyunması mı desek, yoksa, taşralı şehirlilerin uyanışı mı desek, bilemiyorum. İyi tesbit ettiğime inandığım bir şey var : Taşranın ve taşralının sabrı tükenmiş, sistem dikta eddiricilerin bütün yolları tıkanmıştır. Rahmetli Menderes ile başlayan siyasi harekât Demirel ve Özal`la başarılı ve başarısız dönemler geçirerek bugünlere gelmiştir. Halk, seçim meydanlarında verilen sözlere inanmış ve vekilini Ankara`ya göndermiştir. Netice ortada, yoruma gerek duymuyoruz.

Son günlerde iyice rahatsızlığını ortaya koyan, hatta bir korku ve telaşın hakim olduğunu anladığımız müessese ve yönlendirme özelliğine sahip kalemler birşeylerin elden gitmek üzere olduğunu belli yerlere duyurmaya çalışıyorlar. Bunlar, bize rağmen bizi "idare" edenler, seçtiğimiz vekili bazen istedikleri gibi yönlendiren bazen de -vekilimizin basiret ve cesaretsizliğini de görünce- susturanlardır. Hangi siyasi parti olursa olsun; gelinen nokta : Halka rağmen siyaset,dayatmayla devlet idaresinin iflasını görmüş olmalarıdır.

Bu gelişme bize ümit veriyor. Bu ülkenin vatandaşı olmanın tadını çıkarmak istiyor, memleketimizin insanlarıyla beraber bu sıkıntılardan kurtulmasını arzu ediyoruz. Taşralı kızın, taşralı delikanlı ve esnafın yaptığı hatayı Taşralı Siyasi`lerimizin bu saatten sonra yapmıyacağına inanmak ve görmek istiyoruz.

Sevdalandığımız yola kırık-dökük bir arabayla devam ederken bir "12 Eylül" sabahı U.S.A markalı bir tanka tosladık. Daha doğrusu tank bize tosladı. Kazaya (!) sebebiyet veren biz olmadığımız halde suçlu görüldük. Ölenlerimiz, yaralananlarımızın yanı sıra ayılıp-bayılanlarımız derken aklımız başımıza ancak beş-altı sene sonra geldi. Durum değerlendirmesi yapalım dedik. Kimse bizi dinlemedi. Daha türkçesi, adam yerine koyulmadık. Bildiğiniz gibi o günden sonra bizimkiler burunları doğrultusunda yollarına devam ederken beyni ve gönlüyle bu yola sevdalanmışların büyük bir kısmının samimi feryatları, varlıklarını başkalarının var oluşuna borçlu olan bir takım "dava adamları" tarafından bastırıldı.

Bizimkiler, herşeye rağmen hiç de bizimkilere yakıştıramadığımız, bir kurultaydan sonra yeni liderlerini seçerek yollarına devam ettiler. Çok uzun bir zaman geçmeden "tarihi bir fırsat" yakaladılar. Bizi, hele o saatten sonra hiç kendilerinden saymadıkları halde reyimizi de duamızı da kendilerinden esirgemedik. Bunu bizimkiler bilmez, Halık bilir.

Biz onlara, yine bizimkiler diye baktık. Bazen; hadi arslanlarım Cenab-ı Allah bir imkân tanıdı, gösterin kendinizi! Bu milletin yüzünü güldürün! Vallahi biz de sizinle gurur duyacağız, diyecektik ki, hevesimiz kursağımızda kaldı.

Velhasılı bizimkilere hem acıyor hem de kızıyorum, çünkü: 
Bizimkiler, ehilin elindeki emaneti alıp cahile verdiler. Dostu görmezlikten gelip düşmanı tanıyamadılar.

Devlet idaresine talip olanlar, hele hele uzun yıllara yayılan bir mücadelenin neticesinde, iç ve dış dengeleri iyice tarttıktan sonra bir de kendilerini tartmalıdırlar, tartmalıydılar. Anlaşılan odur ki, bizimkiler ne tartmış ve ne de tartılmışlar.

Her hal-ü kârda bu hezimetin bedelini , yeri gelince felan dönemin milletvekilleri veya bakanları olarak Türk siyasi tarihine geçecek olanlar değil, bu davanın hiçbir dünyevi menfaat beklemeden hizmetkârlığını yapmış olan isimsizler ödeyecek.

Bizimkiler!...Düzene çekidüzen verecektiniz.....Yamulmadık yeriniz kalmadı. Hangi "değer"i koruyabildiniz? Taviz vermediğiniz ne kaldı?..

Siz, gerçekten bizimkilermisiniz?

Siz, yerden mantar biter gibi bitmediniz. Sizin oraya gelişinizden evvel bizim o yollarda harcadığımız gecemiz gündüzümüz, canlarımız, gençliğimiz var..

Geride bıraktığımız haftalar içerisinde  Cenab-ı  Allah`ın yaratmış olduğu insanlığın kurtuluşu için görevlendirdiği son elçisi Hz. Muhammed (S.A.V)`in doğum yılı münasebetiyle yurt içi ve yurt dışında çeşitli anma toplantıları tertiplendi. Bunlardan birkaçına ben de iştirak ettim.

Dinleyici olarak katıldığım toplantılarda bildiğimiz ve duyduğumuz şeylerin dışında ,  bizi yeniden düşünmeye sevk eden, aydınlatıcı, imanımızı güçlendirici güzel tebliğler de dinledik. Kendi çapımda önceden yapmış olduğum bir tesbitimin teyit edilmiş olduğu noktasında da ayrı bir bahtiyarlık hisettim:

Kuran-ı Kerim, kelimenin tam manasıyla okuyan, düşünen, araştıran ve tahlil edebilen kapasiteye sahip insanlara öncelikle hitap ediyor, onların vasıtasıyla da az bilen veya bilmeyenlerin aydınlatılması gibi bir yolu tercih ediyordu. Böyle olmasaydı zaten "Bilmeyenlerin bilenler üzerinde hakkı" gibi bir hüküm olmazdı. Birkaç asır diyebileceğimiz zamandan beri din ehil olmayanlara terk edilmiş, okumuş zümre de arayışlar içerisinde bocalıyordu. Ehil olmayana terk edilen  din bu sefer cehaletin, geri kalmışlığın, tahammülsüzlüğün sebebi gibi gösterilerek dinden uzak durmak "moda" haline geldi. Kuran okuyanların büyük bir kısmı Kuran mucizesini anlamak noktasından çok uzak oldukları halde O´nun adına ahkâm keserken, okuması gerekenler zaten okumadan O`nun aleyhinde ahkâm kesiyorlardı. 

İnsanlık adına üzüldüğümüz, utanç duyduğumuz o kadar kötü gelişmelerin yanısıra, sevinebileceğimiz güzel gelişmeler de yok değil. Bunlardan birisi de sadece ne Arap`a, Fars`a, veya Türk`e ve ne de başka herhangi bir millete , coğrafyaya ait olmayan İslâm`ın bilhassa Avrup`a ve Amerika`da düşünen, arayan insanlar tarafından kabul gördüğü ve böylece hızlı bir yayılma sürecine girdiğine şahit oluyoruz. Alman "Der Spiegel" dergisinin bundan önceki sayısında da bunu görmek mümkündür. 

Dergi, bildiğimiz bir "Batı Gerçeği"ni itiraf ediyor: Komünizmin çökmesinden sonra Batı Dünyası kendisine yeni düşman seçti; İslâm.

Malzeme çoktan hazırdı: Herhangi bir müslüman ülkesinde cinayet işlense, Hakk`a ve halka rağmen zalim diktatörler türese - eğer Batı`nın menfaatlerine ters düşüyorsa- bunlar "İslâmcı" ilân ediliyor. 

Bu mantığa göre; Toprakları işgal edilen, hürriyetleri ellerinden alınan Çeçenler, işgalci Ruslara karşı en tabii savunma hakkını kullanırken "Radikal İslâmcı"`dırlar , fakat Hiristiyan Ruslar``a  bir sıfat yok. Yine, burunlarının dibindeki Bosna`da binlerce kadın, erkek, çocuk katledilirken, genç kızların ve kadınların ırzına geçilirken görmemezlik ve duymamazlıktan gelindi.

Avrupalı Müslümanlar`a  bu alçakca muameleler reva görülürken, Avrupalı Hıristiyan olan Sırp`lara "Vahşi, canavar, terörist, radikal Hıristiyanlar" gibi sıfatlar takılmadı. Halbuki işlenen cinayetler Hıristiyanlık adına yapılıyordu. Çünkü , ölmesi gereken, ırzlarına geçilmesi gerekenler müslümandı. Burada sadece bir gerçeğin altını çizmek istiyoruz. Benim dinim, senin dinin tartışmasınıgereksiz ve zararlı buluyoruz. Bizim inancımıza göre bütün canlı ve cansızların tek yaratıcısı Allah, Hz. Adem`den , son Elçi Hz. Muhammet`e (Allah`ın selamı O`nun üzerine olsun) kadar yarattığı insanların huzur ve mutluluğu için elçileri vasıtasıyla gidilmesi gereken yolu göstermiştir. Gidilirse aydınlık, gidilmezse karanlık olduğunu da okuduk, gördük ve şahit olduk.

Müslüman, "Elinden ve dilinden başkasına zarar gelmeyen" insan olduğu gibi başkalarının da elinden ve dilinden kendisine zarar verilmesine karşı savunma hakkını kullanan insandır.İslâm, saldırgan değildir. O`nun son elçisi de yaptığı savaşları savunma amacıyla yapmıştır.İnsanlığı selamete çıkaracak olan Kuran-ı  Kerim  mealen "Senin dinin sana, benim dinim bana" hükmünü getirerek başkalarına kendi mensup olduğu dini zorla kabul ettirmeyi ortadan kaldırılmıştır. Der Spiegel; Hz. Peygamber`in köleliği ortadan kaldirmadığını iddia etmiş. Halbuki ilk azledilen Köle, Efendimiz`in kendi kölesi durumunda olan Bilal Habeşi`dir. 

Bindörtyüz seneden fazla bir zaman önce ırk ve renk ayırımını, bunların birbirlerine olan "üstünlüğü " nü yasaklayan, her insanı Allah`ın kulu olarak gören, üstünlüğü sadece "Takva"da arayan ve böylece kul`a kulluğu da yasak eden bir İlâhi Nizâm insanlığı sadece selâmete götürür. İnsana, dünyada ve ahirette huzur temin eder.
İnsan oğlu`nun dine benzemek yerine, dini kendine benzetmeye çalışması neticesinde ortaya bugünkü dünya hali çıkmıştır. Bu, Hz. Musa`nın elçilğini yaptığı dini "milli din" haline getirenler için geçerli olduğu gibi, Hz. Isa`yı -haşa- Allah`ın "Mavi Gözlü Oğlu" yakıştırmasına getirenler için de geçerlidir. Ve aynı zamanda şu kavime bu kavime göre, o mezhepe bu mezhepe göre din de müslümanları bugünkü noktaya getirmiştir. 

Cenab-ı Allah`ın son Elçisi`nin insanlığın huzuru, cehalet, kötülük ve geri kalmışlıktan kurtuluşu için yaptığı icraatları doğru anlayabilir, Kuran-ı Kerim`in verdiği mesajı doğru alabilirsek,

Bilmem hangi gezegendeki taş parçalarını mikroskop altına alan ilim ve ilim erbabı peşin hükümlülükten kendini kurtarıp Kuran mucizesini keşfedebilirse,

"Bana bir harf öğretenin kölesi olurum", "İlim, Çin`de de olsa arayıp bulun", "İlim, kadın erkek her müslümana farzdır" diyen dine, entellektüelimiz sırt çevirmeyerek, alimin yüzüne bakmayı sevap kabul bir inancın alimi olmayı hak etmiş olsalardı, Batı`nın yükselişindeki esprinin, Kuran`nın  her insana koyduğu ilim şartını, Batılı alimin yakalamasıyla gerçekleştiğini kavrayarak kendisi de bu yolu seçmiş olsaydı, Batı karşısında bu derece küçülmeğe, ezilip-büzülmeğe gerek kalmadan, hem kendicoğrafyasında hem de Dünya`da şimdiki konumlarından çok daha iyi bir noktada olsalardı,

İnsanımız ve bütün insanlık bugünkü durumundan daha iyi  olmazmıydı?......

Ümmetin adına şefaat ya Resullullah!...

Bunun için ya Arapça ya da Farsça veya Türkçe bilmeniz gerekir. Batı Dünyası`ndaki şarkiyatçılar yukarıdaki dillerden en az birini mükemmel bir şekilde bilirler. Onlar da ancak bizim bu dillerimizin birisi vasıtasıyla İslam ile bütünleşen, zenginleşen şark Kültür`ü kaynaklarına inebilirler. Onun dışında, yukarıda ifade ettiğimiz gibi, bir Almanca veya İngilizce bilmekle bindörtyüz senelik birikimi doğru öğrenmeniz mümkün değildir.

Kendimi bildim bileli türkü dinler ve türküyü çok severim. Ah o bağrı yanık türküler.. Bizim edebiyatımızda ister sanat müziği olsun ister Türk Halk Müziği, kadının ağırlıklı bir yeri vardır.

Aşık´ın(Ozan) veya şairin sevgiliye yaklaşımı., onu anlatışı, merdivenlerin basamaklarını yukarıya doğru tırmanmaya benzer. Bazen sırma saç, siyah zülüf bazen ela göz, Ay´ın Ondört´üne benzetilen yüz, bazen de kalem kaşlı veya selvi boyludur. Bunların birinden tutunarak sevgiliye yaklaşılırdı.

O gönül sultanı bazen "Allı Turna" bazen "Kara Gözlü Ceylan" bazen de "Kınalı Keklik" dir.

Kadını "Ana" diye sevmiş, elini öpmüş, başımıza taç etmişiz.

Kadını "Bacı" diye sevmiş, namus bekçiliğini yapmışız.

Kadını "Yar" diye sevmiş, gönlümüzün sultanı, yavrumuzun anası, yuvamızın direği olarak kabul etmişiz. Hayatı O´ndan ayri düşünememişiz.

Ama gel zaman git zaman, derken kadına karşı beslenen bu güzel duyguların yerini baskı, hor görme, istek-arzularının zorla kabul ettirme ve bizim medeniyetimizin dışından gelen: Kadını imal edilen ürünün pazarlanmasında kullanılan bir reklam aracı olarak kullanmanın yanısıra, kadın hürriyeti adı altında .-gerektiğinde kullanılıp ve daha sonra bir kenara atılan- şehevi arzuların tatmininde kullanılan bir malzeme olarak da erkekler dünyasına takdim etmişlerdir.

Kadın olan insanın önünde bize göre iki yol vardır:

1. Ya, kadın kadınlığını bilecek seviyede olacak ve buna binaen hak-hukukunu koruyarak istismar edilmeye fırsat vermeyecek.

2. Veya esen rüzgara kendini kaptırıp giderken mevcut durumu kabullenmis olacak.

Bir gerçeğin altını çizmek gerekiyor: İster çok gelişmiş, ister az gelişmiş toplumlarda olsun, imkânları elinde tutan kesim erkek kesimidir. Dolayısiyle kadın büyük çapta erkeğin egemen olduğu bir dünyada yaşıyor. Siz, ister erkek ister kadın olun, taşıdığınız değerler ölçüsünde bir kadın veya bir erkek tasavvur edersiniz. Eğer manevi değerleriniz ağır basıyorsa o yönde, şayet bu değerler sizin için bir mana ifade etmiyor da "modern" bir anlayıştaysanız ona göre bir şablon kafanızda oluşur. Biz, zaten kendi hayat tarzını seçmiş, kararını vermişler için bir şey yapamayız. Sorumlulukları kendilerine aittir.

Fakat bir kesim, bir nesil var ki; karar vermede zorlanıyor. Yardıma ihtiyacı var. Taraflardan her biri kendi normlarını dikta derecesinde kabul ettirmeğe çalışıyor. İşte bize burada mesuliyet ölçülerinde sorumluluk düşüyor. Bilmeden yanlış reçete sunulduğu zaman rahatsız oluyor, müdahale hakkımızı kullanmak mecburiyetini hissediyoruz.

Her ” ev reisi" kendi hane halkına, her toplumun ileri gelenleri de kendi toplumuna sahip çıkmalı, onlara doğruları seçmede yardımcı olmalıdırlar ki, insanlık değerlerini kaybetmesin, huzurlu olsun. Biz de bu noktadan haraketle "müdahale" hakkımızı kullanma cesaretini göstermek istedik. İstedik ki, güzellerimiz ve güzelliklerimiz sadece şiirlerde, türkülerde kalmasın. Genç yavrularımız, SADAKAT, VEFA, NAMUS, HAYA, YAR gibi kelimeleri bir kavram olmaktan öte birşeyler ifade eden sözler olarak günlük hayatta da kullanır olsunlar.

Mutlu bir evliliğin devamı birçok şeye bağlıdır.

Bunlar: Karşılıklı sevgi, saygı, birbirini anlama ve çok ciddi olmayan şeylere karşı müsamaha, anlayış gösterme. Beraberce hayatı ve onun geleceğini kucaklamak gibi... Bizi herşeye rağmen ayakta tutan -şimdilik- tek müessesemiz aile yapımız, aile yuvamızdır. Bu değerlerin yavaş yavaş yıkıldığı toplumların içinde yaşayanlar zaten durumun vehametini görüyorlar.

Karı-koca münasebetinde bazı "tabu"lar vardır ve onlar tabu olarak da kalmalıdır diye düşünüyoruz. Yani, onlar dört duvar arasında konuşulmalı, hayata geçirilmeli, onların yolunu yordamını yine kendileri tayin etmelidirler. Yatak odasına varan müdahaleler, deşifre noktasına geldiği zaman insanlığın ar damarları çatlamışdır demektir. Zaman zaman gazetelerde okur, televizyonlarda seyredersiniz: Seyrettikleri filmin tesirinde kalarak banka soydular, cinayet islediler veya bilmem ne yaptılar, diye.. İşte böyle neticelerden korkuyoruz.

Piyasalarda alabildiğine kadın dergileri, kadın-erkek münasebetlerini en mahrem ayrıntılarına kadar işleyen ve resimleyen yayın organlar v.s. var. Bunlardan "bizim" ölçülerimize ve günümüz kadınımızın ihtiyaçlarına cevap verecek nitelikte hemen hemen yok gibi.

Birçoğu "Kadın" adına baldır-bacak teşhiri yaparken, bazıları da kadını bir sandığa koyup kilitlemiş. "Kadına Özel" sayfasını görünce doğrusu bu girişi yapmaktan kendimi alıkoyamadım. Ama girişimim de devam edecektir. Gelecek yazımızda "Kadına Özel"e alternatif sunmaya çalışacağız.

Öyle hazır reçeteleri lumburcob kabullenme lüksünü kendimize yakıştıramadım doğrusu..

Konumuz olan insan, vasat, yani sıradan bir insandır. Olağanüstü özellikler aramıyoruz. Sosyal bir varlıktır. Toplumla beraber yaşar. Dolayısıyla hayatın değişik zaman ve değişik safhalarında süreçten geçen, düşüp kalkan, acı mutluluk, soğuk-sıcak, sahip olma ve kaybetme gibi, yükselme ve düşme gibi bir çok imtihandan geçerek zaman tunelinde kendini bulan, "var olmayı" kendi çapında kavrayıp yorumlayabilen bir insan...

Bizim odak noktamızdaki insan, aydın - alim olmasa da o noktayı kendine hedef seçen insandır. Kendisine, yakın çevresine, insanlığa ve yaşadığı dünyasının herseyine karşı sorumluluk taşıyan insandır.

Bütün bu sorumlulukların tamamı Yaratan´a karşı olan kulluk mesuliyetinde kendini ifade eder. Bizim odak noktamızdaki insan; Düşünebilen, sorgulayabilen, ihtiyacı olanı toplayabilen, topladıklarının fazlasını dağıtabilen, hayatında normları yani ölçüleri olabilen insandır. O´nda sevgi ve merhamet seli kin, nefret ve kibir birikintilerini bir okyanusa sürükleyip götürerek yok eder.

Hayat dediğimiz sürecin tamamının bir imtihandan ibaret olduğunu idrak eden insandır, bizim odak noktamızdaki insan. Nitekim Cenab-ı Allah : Sizi bir imtihan olarak hayırlar ve şerlerle deneyeceğiz(Enbiya, 35) , demiyor mu?

Ve bizim insanımız, inançları doğrultusunda zamanını, enerjisini, beyin kapasitesini iyi değerlendirmesini bilenlerdendir. Hz. Peygamber`in torunu Hz. Hüseyin, "Hayat, inanmak ve mücadele etmektir" derken bize tercüman olmuyor mu?..

O halde şimdiye kadar anlatmaya çalıştıklarımızı bir cümlede toplayabiliriz:

Hayatımızın özü bir ibadet ve imtihandan ibarettir.

Yanlız küçük bir açıklama getirmeğe burada ihtiyaç duydum: İbadeti bazılarının zannettiği gibi sadece klasik manada görmüyor, bilakis her doğru ve güzel icraatı da "ibadet" olarak değerlendiriyoruz.

Büyüdükçe küçülmesini bilen, öğrendikçe ne kadar az bildiğini fark eden insan ne güzel insandır. Hatasını fark edebilen, söğlendiği zaman kabullenen ve düzeltme yoluna giderken nefsiyle olan mücadeleden galip çıkan insan ne büyük insandır. Derviş Yunus, "Yaratılanı severiz Yaratan´dan ötürü" diyor. Biz de almışız bunu

kendimize "slogan" haline getirmişiz. Ama sadece slogan.... Yıllarca bağırmışız:

Yaratılanı severiz Yaratan`dan ötürü!... Bağırmışız da ne olmuş? Dün kardeş dediklerimiz bugün niçin kardeşimiz değil? Niçin kardeşlerimizi yitirdik?..

Hz. Ali : İnsanların en acizi insanlardan kardeş edinemeyendir. Ondan daha acizi ise kardeş edindikten sonra onu yitirendir. Bu veciz söze ilave edeceğimiz ne olabilir? Nevzat Köseoğlu : "Bizim kültürümüzün ana unsuru iman etmek ve iman ettiği ölçülerde amel etmektir. " Bütün çelişki burada başlıyor; DİL İLE SÖYLEDİĞİMİZİ GÖNÜL MÜHÜRÜYLE TASDİKLİYEMİYORUZ. Dil ucu sevgi, dil ucu ibadet, dil ucu alaka ve göstermelik icraatlar.. Köseoğlu devam ediyor: "Kişi zihni planda iman değerlerini şiddetle savunur, bunun kavgasını yapar. Ama kendi fiillerine baktığımız zaman bu ölçüler görülmez."

Fakat bizim odak noktamızdaki insan, "olduğu gibi görünen", inancıyla ameli arasında bir tezatlık göstermeğen, şekilcilikten uzak duran insandır. Ve benim insanım yıllardır Hz. Ali´nin; "Hani kişi vardır başkalarına ibret gösterir kendisi almaz, öğüt verir de verir kendisi öğüt tutmaz. Sözle kılavuzluk eder ameliyle herkesten geridir. " tespitine tıpatıp uyan "kılavuz"lardan çok çektiği için kendisi aynı hataya düşmeyecektir. Odak noktamızdaki insan mükemmel değildir ama oraya doğru samimi olarak gayret sarf etmektedir. Gözü, gönlü ve kafası açıktır.

Taha Akyol: "Bir fikrin kendisini muhafaza altına alması intihardır." Ve yine benim insanım muhafaza altına alınan sistemlerin ürettiği muhafaza altındaki kafaları geçen zaman içerisinde iyi tahlil etmiştir. Kendisi aynı hataya düşmeyecektir.

Yine Hz. Ali, " İnsan bilmediği şeye düşmandır" dediğinde benim odak noktamdaki insanım bu tesbiti yerinde değerlendirip o zaafiyetini yenerek bilmediklerine kafasını, gözünü ve gönlünü açacaktır. Velhasıl odak noktamızdaki insan, bizi bu darboğazlardan, krizlerden, keşmekeşlikten şahsiyetsizlik ve sahipsizlikten kurtaracak, medeniyetimizin hakkıyla temsilini yapacak ve yarınlarımızın teminatı olacaktır.

Gel hele gözümün nuru. Nice zamandır arada bir yaptığımız sohbetimize kaldığımız yerden devam edelim. Hani selam verip koltuğun bir köşesine sanki hemen gidecekmişsin gibi ilişip otururdun ya... Ve ben seni ürkütüp kaçırmamak için yavaştan yavaştan , şöyle havadan sudan şeylerle seni irdeler, senin o andaki halet-i ruhiyene göre asıl konuya girmeye çalışırdım. Pratik bir zekaya sahip olduğun için  nereye varmak istediğimi hemen anlar ve bana; Asıl konuya girmemi, hatırlatırdın. Eğer istersen bugün yine eski günlerdeki gibi sohbetimizi fazla dallandırıp budaklandırmadan işin özünü konuşalım :

Yaşadığımız çağda teknolojik gelişmelerin takibi o kadar zorlaştıki , bazen insanoğlu teknik aletlerin esiri olmaktan kurtulamıyor. Böyle olunca da her gün biraz daha insanlık özelliklerimizden değer kaybetmeye başlıyoruz. Maddenin bünyemizin her zerresine öyle bir sirayet edişi var ki, baş döndürücü bir hızla herşeyle yarış halindeyiz. İşte böyle bir ortamda şahsiyetimizi, benliğimizi yani insanlığımızı korumak mecburiyetindeyiz.

--Peki nasıl olacak bu iş?..

Önce var oluş sebebimizi idrak etmemiz lazım. Sonra "hayat"ı kavramak gibi düşünebilen beyinlerin üzerinde bir sorumluluk var. Ha "sorumluluk" demişken;

--Bu ortamda hangi sorumluluktan bahsediyorsun?.. Herkes ancak kendisinden sorumlu değilmidir?

Elbette herkes kendisinden sorumludur amma sadece kendisinden değil!.. Aynı zamanda mensub olduğu ailesinden ve toplumundan, hatta bütün  insanlıktan da insan olarak sorumludur. Hatta teneffüs ettiği havadan tut da zaman zaman içinde gezip dolaştığı yeşilliklerden bile..

Ben sana şimdi, sorumsuz veya eski tabirle mesuliyetsiz desem... bu sana hakaret gibi gelmez mi?

A benim güzelim! Sıkıcı mı olmaya başladım yine?

Aahh... ah... Benim babam da güzel babalardandır ama o ancak : Bunu yap! Şunu da yapma! diyebiliyordu.. Sebebini sorma şansına sahip değildik. 

--Dediğin gibi de olsa yine de okumuş insanın sohbeti ve konulara bakış tarzı daha güzeldir...

Bunu aynı zamanda iltifat olarak kabul ediyor ve teşekkür ederim. Benim sana verebileceğim, bırakabileceğim miras, sadece uzun zaman dilimi içinde düşe kalka biriktirdiğim bilgilerim ve tecrübelerimdir. Vermesi benden, alması senden. Anlatması benden, dinleme ve kabul edip etmemesi senden... Başka bir nokta: Mümkün olduğu kadar kendinden herşeyiyle bir adım ileride olan insanlarla arkadaşlık yap. 

--Sanki çevremizi bilmez gibi konuşuyorsun.

 Eğer yok ise, o zaman hiç olmassa beraber olduğun insanların sana ulaşması için bekleme.. Bırak onlar sana ulaşmak için adımlarını hızlandırsınlar.. Hiçbir zaman kendini övme gibi bir gaflete düşme. Eğer övülecek, takdir edilecek  bir yönün varsa bunun zaten yeri ve zamanı geldiğinde meyvesini yersin. Yolun başındayken hedefini tesbit et. Yoksa yolunu kaybetmiş yolcu gibi dağın etrafında dolaşıp durursun ama hedefe doğru bir türlü mesafe kat edemezsin. Dikkat etmen gereken başka bir mesele : Hayat süprizlerle doludur. Bazen maksimum noktasında yani zirvede, bazen de minimum noktasında yani dipde kendini bulabilirsin. Biliyorsun insan aniden yükseldiğinde bir de aniden inişte başı döner, kendini kaybedebilir. İşte böyle durumlarda seni düzlüğe çıkaracak bir tek sermayen, bir tek özelliğin, kendine olan güveninindir. Dünyamız hem güzellikler hem de çirkinliklerle doludur. Maalesef nefsimizin yenik düşeceği o kadar çok şey varki. Ve maalesef zamana damgasını vuran "medeniyet" daha fazla sahip olma hırsıyla insanlığın haya perdesini delik deşik etti. 

Maneviyatın seni bu hayasız saldırılara karşı çelikten bir zırh gibi koruyacaktır.

Galiba sana konuşma fırsatı vermeden herşeyi bir anda vermeye çalıştım.. Ne yapıyım öyle bir duruşun varki, sanki hemen gidecekmişsin gibi. Sanki hemen gideceksin ve ben seni belki de çook uzun bir zaman hiç göremiyecekmişim gibi...

Neyse, gözümün nuru, sohbetimize haftaya yine kaldığımız yerden devam ederiz...